Dzisiejszy
poranek w Kowalu obudził się tak pięknie,
że aż trudno było
uwierzyć, iż to prawdziwy świat, a nie wnętrze magicznej
baśni. Ogrody kwitły, ptaki śpiewały, w soczystych listkach tańczył młodziutki
wiatr, a zachwycone miasteczkiem słońce opromieniało wszystko, co napotkało na
swojej drodze.
W Juleczkowie
też złote promyki zaglądały w
każdy kącik i napełniały go światłem i radością. I
– obudziły Zosię. A ona, ledwie otworzyła oczy, a już przypomniała sobie jaki to dziś Dzień, i natychmiast
wyciągnęła z łóżek zaspane siostry. Uciszając się wzajemnie i ziewając (wczoraj
położyły się późno), zjechały do jadalni, gdzie w białej komodzie pod żaglowcem
ukryły swoje
śliczne laurki dla Mamusi.
Po kuchni
krzątała się już Babcia. Na odgłos windy wyjrzała zaciekawiona do holu i ze
zdumieniem zobaczyła swoje cztery skradające się na palcach wnuczki , rozdzierająco
rozziewane i – rozczochrane jak
nieboskie stworzenia.
- Babciu!
Babciu! Podobają ci się nasze laurki?
- Piękne –
oceniła je Babcia okiem prawdziwego konesera. – Ale tak chyba nie zamierzacie ich wręczać?
- To znaczy
jak? – Nataszka, jak to ona, lubiła ścisłe informacje.
- No,
ubierzcie się najpierw. Umyjcie. I doprowadźcie do porządku te włosy! Mam wam pomóc?
Ale one
odrzekły, że same sobie poradzą i wróciły do windy. Coś tam
poszeptały i trzy
młodsze wjechały na piętro, a Julka, tak jak stała, w koszulce i bamboszkach z
uszami, wymknęła się do ogrodu.
Nie minęło
pół godzinki, i oto cztery wyświeżone, starannie uczesane i pięknie ubrane
panienki stanęły obok łóżka Mamusi z bukietem kwiatów i artystycznie wykonanymi
laurkami. Na ten widok
Tatuś skinął na nie tajemniczo ręką, położył palec na
ustach i wyjął z szuflady ogromną bombonierę w złotym pudełku. Ach! Jakże się ucieszyły,
że mają dla Mamusi jeszcze jeden prezent. I to taki wytworny! Kochany Tatuś!
A potem
nastąpiła istna eksplozja życzeń, całusków, wzruszonych podziękowań i
serdecznych
przytulanek; a wszystko cichutko, na paluszkach, byle tylko nie obudzić
Wiktorii i Dziadka. Niech sobie pośpią, biedactwa, ranek wszak jeszcze
wyjątkowo wczesny. I wtedy Mamusia poprosiła dziewczynki, by zjechały do
salonu
i tam cierpliwie poczekały na niespodziankę, która spotka je za kilka minut.
Zjechały. Usiadły rządkiem na sofie i wpatrzyły się w drzwi. Miejsce na drugiej
sofie zajęła Babcia, ale nie chciała odpowiadać na żadne pytania.
I oto – winda ponownie zatrzymała się na
piętrze,
po czym rozległ się dawno nie słyszany w Juleczkowie stukot mamusinych
obcasików i po chwili… Po chwili na progu stanęła właścicielka owych obcasików
we własnej osobie – radośnie roześmiana i ubrana w nowy sweterek spięty
ulubioną broszką dziewczynek. Ojej!
Ojej!!! Mamusia!!!
Albowiem
właśnie minęło owych dziesięć koniecznych dni, które każda lalczyna mama musi bezapelacyjnie
odleżeć w łóżku po wydaniu na świat dzidziusia.
- Mamusiu! Mamusiu!!!
– uszczęśliwione dziewczynki obskoczyły ją natychmiast ze wszystkich stron, wyściskały
i troskliwie zaprowadziły na sofę. Bo, choć Mamusia mogła już dzisiaj wstać i
ubrać
się, to jednak przez jakiś czas będzie
musiała jeszcze na siebie uważać, nim wróci do codziennych zajęć.
A potem to
już było bardzo wesoło!
Kuchnią
zajęli się Tatuś z Dziadkiem, jako że obie
panie miały dzisiaj święto. Babcia,
która była przecież mamą Mamusi też otrzymała teraz bukiet kwiatów i wspaniałą
bombonierę w kształcie serca. Oraz życzenia – od wszystkich obecnych!
Postanowiono, że w tym dniu uroczystym śniadanie spożyje się w salonie. Zaraz
też Tatuś i Dziadek zjechali po jakiś prowiant. Na szczęście
Babcia wstała
jeszcze przed świtem i przygotowała smakowite zapasy na cały dzisiejszy dzień. (Nawet
słodki poczęstunek czekał sobie w lodówce na ewentualnych gości). Dziewczynki
rozłożyły sztućce i talerze, panowie wwieźli tace z mlekiem, kakao i mnóstwem
kolorowych kanapek. Oraz półmisek ze świeżymi warzywami. Babcia przyniosła
Wiktorię w beciku, żeby maleństwo nie leżało tam samo na poddaszu i – zajęto miejsca
przy rzeźbionej ławie. A po śniadaniu Tatuś zaparzył dla dorosłych ogromny
dzbanek herbaty, dzieciom (w drodze wyjątku) przyniósł po butelce coli. Dziadek
przydźwigał ogromną paterę, pełną
egzotycznych owoców i – rozpoczęło się świętowanie! Tym pełniejsze, że i Babcia
i Mamusia otworzyły swoje bomboniery, i szczodrze wszystkich częstowały. Ach!
Czekoladki były przepyszne! Oraz –
najrozmaitsze! Nadziewane wisienkami,
poziomkami i ananasem. Z masą kokosową,
kajmakiem albo tiramisu. Białe, mleczne i deserowe. Niektóre mięciutkie, a
niektóre przeciwnie: twarde i chrupiące Ale wszystkie niebiańsko smaczne. Fantastyczne!!!
A potem u drzwi wejściowych rozległ się
dźwięk dzwonka i oto zjawiły obie siostry Mamusi. Przyszły złożyć
życzenia
Babci (która była przecież ich mamą), a także – by wręczyć jej prezent:
bajeczną koronkową chustę, którą Ciocia Wiesia wydziergała szydełkiem z zakupionego przez Ciocię Zosię
białego kordonku. Chusta była
przepiękna! Wzbudziła ogólny zachwyt, oraz
głębokie wzruszenie obdarowanej nią Babci. Tylko dziewczynkom było smutno, że
żadna z Cioć nie przyprowadziła swoich dzieci. Ale obie śpieszyły się do pracy,
toteż nie miały czasu ani na pogawędkę, ani nawet na łyczek herbaty. Poczęstowały
się tylko czekoladkami i – już ich nie było! Obiecały jednak zajrzeć jeszcze do
Juleczkowa zanim Dziadkowie
wyjadą. Obowiązkowo z dziećmi!!!
A potem
Mamusia zapragnęła wyjść z Wiktorią i dziewczynkami do ogrodu – przywitać się z
kwiatami i krzewem magnolii – ale właśnie
znowu zerwał się wiatr i gęste krople deszczu zaczęły uderzać o szyby. Wyprawę należało
więc odłożyć i zająć się chwilowo czymś innym.
Dzieci oprowadziły więc Mamusię
po odnowionym domu, by mogła sobie wszystko nareszcie dokładnie obejrzeć. Z
bliska i bez pośpiechu. Zwłaszcza
większą i wygodniejszą kabinę prysznicową oraz wannę (również z prysznicem) i dodatkowe
półeczki w łazience. Albowiem to łazienka właśnie wzbudzała teraz
największy
podziw i nieustający zachwyt dziewczynek. Tyle nowych sprzętów i cudownych,
kolorowych drobiazgów. A wszystkie pachnące i bardzo-bardzo frapujące. Wysoki
prysznic nad wanną był źródłem szczerej uciechy (oraz przemiłych cowieczornych
chlapanek), a prześliczne puchate dywaniki zachęcały do ciągłego w nich
baraszkowania. Laleczki mnóstwo czasu spędzały ostatnio
w łazience, a wciąż
jeszcze nie mogły się dość nią nacieszyć. Mamusia szczerze podzieliła ich
zachwyt i z przyjemnością zaczęła ustawiać kosmetyki na nowych półeczkach. A
potem nadszedł czas nakrywania do obiadu, i wtedy u
drzwi wejściowych ponownie zadźwięczał
dzwonek.
Ale o tym kto tym razem zawitał do Juleczkowwa i co z tego wynikło opowiem następnym razem.
Obiecuję.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz