55. PREZENTY, PREZENTY...

N A T A S Z K A

Kiedy laleczki wróciły ze swego spaceru na Plac Rejtana,  na trawniku

przed domem czekała już hulajnoga i dwa rowery. A także nieduża, zgrabna deskorolka i ogromny dmuchany delfin. Ojej! Ojej!!!   Zosia aż zachłysnęła się z wrażenia i zaczęła okropnie kaszleć (dziewczynki wciąż jeszcze delektowały

się owymi doskonałymi włoskimi lodami) i Tatuś musiał ratować biedulkę klepaniem  po chudziutkich plecach. Gwałtowne odgłosy wywabiły przed dom Dziadków oraz zwierzaki, a wtedy to już naprawdę zrobiło się  gwarnie i

wesoło. Nic dziwnego: niespodzianki były fantastyczne! Rowery miały trąbki przy kierownicy, malutkie kółeczka doczepione do tylnego koła, a także białe bagażniki i urocze

różowe koszyczki na drobiazgi.

- Są dla was – zwrócił się Tatuś do Nataszki i Izusi. – A jak już będziecie jeździły pewnie, to te boczne kółeczka się odkręci.

Zosia, która miała już rower (jako jedyna z

dziewczynek potrafiła jeździć na dwóch kółkach), dostała pasującą do niego hulajnogę – Rodzice wiedzieli, że od dawna o  takiej marzyła.

Julka, właścicielka trójkołowego motorowerka,

została obdarowana nadmuchiwanym, uśmiechniętym delfinem, trzymającym w pyszczku różowy strój kąpielowy.

- A deskorolka? – chciała wiedzieć Nataszka. – Czyja jest deskorolka?

- Deskorolka jest wspólna – pogładziła ją po

policzku Mamusia.

- Macie już trzy, ta jest czwarta, więc żeby mi więcej nie było sporów ani przepychanek – dodał, niby to srogo, Tatuś. -  Zrozumiały panny? 

Panny zrozumiały.

I dalejże piszczeć, wypróbowywać jednoślady, oglądać strój i  przytulać delfina.

- Tatusiu! Tatusiu! Kupisz nam też takiego delfina, żebyśmy miały na basen z Julką?

A potem był obiad. Wyśmienity! Ponieważ dziewczynki najbardziej na świecie lubiły spaghetti – dostały dziś swoją ulubioną potrawę. Do tego Babcia postawiła na stole prawdziwy

rarytas: świeżo wyciśnięty sok agrestowy, w którym pływały cieniusieńkie plasterki kiwi. A także – wyjątkowo! – aż trzy  rodzaje keczupu (na wypadek, gdyby sam sos pomidorowy komuś tu dzisiaj nie wystarczył).

A kiedy już ostatnie sznureczki makaronu zniknęły z talerzy, na

stole zjawiła się salaterka pachnących truskawek, które zjedzono równie ochoczo.

Zaledwie uprzątnięto po obiedzie, a u drzwi rozległ się dzwonek i oto w progu stanęła Ciocia Ania. Uśmiechnięta tajemniczo, niosła coś przed sobą ostrożnie, a kiedy wyłuskała to z kolorowego papieru, oczom zebranych ukazało się… Ojej!

Najprawdziwsze akwarium! Ojej!!! Akwarium było kuliste, a wewnątrz pływała sobie żywa rybka. Prześliczna!!! Różowiutka, niewielka, z milutkimi oczkami i rozkosznymi, przejrzystymi

płetwami, podobnymi do zwiewnego welonu. Rybka była prezentem dla dziewczynek na Dzień Dziecka i wszystkim sprawiła ogromną radość, ale najbardziej ucieszyła się Julka, zdeklarowana wielbicielka wody i wodnych żyjątek. Każda z

dziewczynek otrzymała też od Cioci maleńkie, urocze sandałki, pasujące kolorem do sukienki.

Uzgodniono, że akwarium będzie stało na białej, rzeźbionej komodzie w rogu jadalni, tuż obok

pięknego modelu żaglowca, który dawno temu skonstruował Pradziadek Zenek (tatuś Babci Marzenki).  A potem Ciocia Ania tłumaczyła dziewczynkom jak mają opiekować się rybką, czym i ile razy ją karmić oraz w jaki sposób

zmieniać wodę w szklanej kuli. Kiedy już wszystko zapamiętały,

 Nataszka – perfekcyjna jak zwykle –  zauważyła, że przecież rybka nie może żyć bez imienia. Toteż usiadły wszystkie

przy ogromnym stole w jadalni, tuląc do siebie swoje misie i wysuwając kolejne propozycje. Ale zanim cokolwiek uzgodniły, u drzwi znowu zadźwięczał dzwonek. Tym razem była to Ciocia Jola z Antosiem. Rozradowani oboje, roześmiani

od ucha do ucha i obładowali niesłychaną ilością toreb, pudeł i paczuszek. Okazało się, że Ciocia Jola, która była siostrą Tatusia, odwiedziła rankiem ich rodziców w niedalekim Włocławku, i

przywiozła stamtąd prezenty nie tylko dla Antosia i dziewczynek, ale także dla siebie i … Tatusia.

- Ojej, ojej! Cha, cha, cha! Hi, hi, hi!!! No nie mogę!!!  - zaśmiewała się  niemal do łez Zosia, której szalenie zabawne wydawało się otrzymanie

przez Tatusia prezentu na Dzień Dziecka.

- No co, no co – pomrukiwał obronnie Tatuś, rozrywając niecierpliwie papier na swoim podłużnym pudle. – W końcu jestem dzieckiem moich rodziców, prawda?

Oczy mu przy tym błyszczały, nad czarnym zarostem pojawił się rumieniec, i w ogóle –

wyglądał jak mały, ciekawski, ogromnie rozemocjonowany chłopiec.

- Ach-jej!!! – zakrzyknął wreszcie,  wydostawszy  na światło dzienne zawartość pudła.

Rodzina natychmiast – i jak najsłuszniej – podzieliła jego zachwyt; Tatuś bowiem dostał od swoich rodziców  przepiękny i niezmiernie elegancki trencz (czyli lekki płaszcz męski) w kolorze jasnego błękitu.  Mamusia też dostała prezent: maleńki, zgrabny aparat fotograficzny, którym z miejsca zaczęła robić zdjęcia. Nawet dla Babci i Dziadka znalazły

się  upominki pośród niezliczonych pakunków Cioci Joli: koszyczek z

motkami włóczki i kompletem drutów oraz butelka wybornego trunku. Dziewczynki zaś wyłuskały dla siebie śliczne, różowe hula hop i ogromną piłkę-kostkę, obciągniętą  limonkowym  welurkiem.

- Mamusiu! Mamusiu! Możemy wybiec przed dom się pobawić?!

Ale głos zabrał Tatuś:

- Za chwilę – orzekł, zdejmując swój piękny płaszcz – najpierw jeszcze moja niespodzianka. A właściwie: dwie niespodzianki .

Wprzód jednak...  – tu Tatuś zawiesił głos i wyszedł. Wszyscy  wiedzieli, że udał się do czerwonego pokoju, powiesić płaszcz w szafie. Na szczęście nie trwało to długo; wrócił zanim dzieci zdążyły się zniecierpliwić. W rękach trzymał wspaniałą, prawdziwie profesjonalną deskorolkę, którą uroczyście wręczył siostrzeńcowi.

- O rany… - Antoś w pierwszej chwili zamarł z wrażenia, a następnie

bardzo żywiołowo okazał szaleńczą radość.

- No? A druga niespodzianka? – Zosia swoim zwyczajem wdrapała się na tatusiowe kolana i przysunęła twarz do jego okularów. – Jaka jest ta  druga niespodzianka?

- Do mojej drugiej niespodzianki – Tatuś dmuchnął w  potarganą grzywkę córeczki – musicie zdjąć te śliczne sukienki i wskoczyć w jakieś zwykłe ubrania. Najlepiej w takie, których nie szkoda w razie czego…

- W razie  czego ? – chciała wiedzieć dociekliwa Nataszka.

- No… w razie… zaplamienia przy grillu!!! – Tatuś potoczył triumfalnym

spojrzeniem po wszystkich twarzach. Uśmiechał się przy tym łobuzersko, i po raz kolejny tego dnia wyglądał jak mały, uszczęśliwiony psotnik, któremu udał się najwspanialszy z psikusów. Bo i rzeczywiście: zaskoczenie zgromadzonych było bezgraniczne.

- Jak to – zapytała wreszcie Mamusia – to my mamy grill, Kochanie???

- Tak, Najdroższa! Mamy! I grill, i całe oprzyrządowanie! A także ławki, stół i leżaki… Słowem: wszystko! – i Tatuś, wciąż niebotycznie rozradowany, ucałował tkliwie obie dłonie Mamusi . Rzucił się też szarmancko do rąk Babci i obu Cioć, po czym pośpieszył do garażu, który na kilka ostatnich  dni przeistoczył się w tajne składowisko skarbów. 

- Możecie zaprosić Królika i jego siostrzyczkę – powiedział jeszcze do córeczek. – Odwiozę ich potem do domu.

Dziewczynki natychmiast pobiegły do telefonu, a Antoś ruszył za swoim wujkiem, by pomóc mu nosić potrzebne sprzęty. Za Antosiem podążyły Ciocie, za nimi Dziadek…

Ale o tym jak udał się ów pierwszy w Juleczkowie grill, a także o tym, co jeszcze miał do zaoferowania dzieciom ten Dzień Frapujących Niespodzianek – opowiem następnym razem.

Obiecuję.