6. NOCNA PODRÓŻ DO KRAINY PRASTARYCH LEGEND

NATASZKA

Kiedy piękna klacz mknęła lekko poprzez czerń nocy z zachwyconą Izusią na grzbiecie, mijała w locie nie kończące się korowody zdarzeń i postaci. Z niektórych, niczym łuna, biła szaleńcza radość,

z innych strach, albo dojmujący smutek. A choć Kujawka wzbiła się naprawdę wysoko, to i tak chwytało ją za długą grzywę Echo najrozmaitszych odgłosów: krzyków, wiwatów, szczęku oręża, a nawet salw armatnich.

- Widzisz? - szepnęła do Izusi - tu się przetacza Historia. Wniknęłyśmy w spiralę czasu i cofamy się przez dzieje na wskroś.

- Cofamy się? - zdumiała się dziewczynka. - Dokąd?

Ale Kujawka, zamiast odpowiedzieć, zdążyła tylko poprosić, by Izusia przywarła do niej teraz  (najmocniej jak tylko potrafi!) i zaraz - znienacka - pojawiło się tuż przed nimi potężne, naprawdę ogromne Omszałe Drzewo, a one

wtopiły się w nie, jak gdyby było z kremu czekoladowego. Zanim Izusia zdążyła poczuć cokolwiek, wynurzyły się z drugiej strony prastarego pnia. Świat tutaj wyglądał zupełnie inaczej. Przede wszystkim - rozjaśniało się, z chwili na chwilę, choć na niebie nie było widać słońca. Po wtóre: wszędzie, jak okiem sięgnąć, rozciągała się mroczna, gęsta i tajemnicza prastara puszcza słowiańska, pełna grzybów, jagód i malin, a także dzikiej zwierzyny i miodnych barci.

Wkrótce po przeniknięciu przez Omszałe Drzewo, Kujawka zarżała dobrze już znanym Izusi odgłosem szklanych dzwoneczków.

- Tu zatrzymamy się na popas - powiedziała. - Muszę spożyć specjalny posiłek, zanim wejdę do Krainy Prastarych Legend.

I poprosiła dziewczynkę, by wypatrywała Zaczarowanych Głazów. Izusia wypatrywała pilnie, toteż już po chwili mogły obniżyć lot. Kujawka zostawiła laleczkę na szczycie najwyższego z głazów, a sama sfrunęła niżej, tam gdzie rosło Czarodziejskie Ziele. Posiliła się nim, po czym wyjaśniła, że posiłek ten ma oczyścić jej ciało i umysł z wszelkich naleciałości tamtego Świata Zza Drzewa. Inaczej nie wolno byłoby jej przekroczyć progu Krainy Prastarych Legend. W drodze powrotnej natomiast spożyje Magiczne Ziele Mocy,

rosnące z drugiej strony Zaczarowanego Głazu i... W tym momencie klacz przerwała swój wywód, albowiem - d o t a r ł y  n a   m i e j s c e . Miejscem owym okazała się przedziwna, cudownie piękna polana w samym sercu odwiecznej puszczy kujawskiej.  Wokół polany (z jednej strony obwarowanej gęsto chaszczami), rosły zwaliste dęby, wysokie klony, zalotne brzozy i mnóstwo rozłożystych świerków.  Spoza świerków prześwitywała szeroka, rwąca rzeka.

- Nazywa się Struga - powiedziała Kujawka.

- Ja znam jedną Strugę - przypomniała sobie Izusia. - Mieszkaliśmy tam całe lato. W takiej pustej norce po zajączkach. Ale to była - dodała, wytężając wzrok i wpatrując się między świerkowe pnie - to była inna Struga.

 - A jednak ta sama - uśmiechnęła się do niej łagodnie klacz. - Tyle że teraz to zaledwie wąziutki, niemrawy strumyczek. Ale tysiąc lat temu była, o, widzisz? ogromną, życiodajną rzeką.

- Jesteśmy   t y s i ą c   lat temu? - rozejrzała się z respektem laleczka.

- Nawet odrobinę więcej - odparła Kujawka, i chciała jeszcze coś dodać, ale Izusia nagle aż krzyknęła ze zdumienia. Na przeciwnym bowiem skraju polany, w soczystej gęstej zieleni drzew i krzewów stały... jeszcze dwie identyczne Kujawki! Tyle, że jedna niebieska, a druga złocista. Oświetlał je jedyny tutaj promień słońca, a między nimi tryskało prastare słowiańskie źródełko.

- Jak to... ile... dlaczego... - zdezorientowana Izusia nie wiedziała o co właściwie ma zapytać. 

Ale Kujawka, wszystkowiedząca i wszystko rozumiejąca, znała każdą odpowiedź, nawet taką, do której nie wymyślono pytań.  

- Nie, nic ci się nie wydaje - powiedziała uspokajająco, - to   t e ż   ja. 

 Ale Izusia nadal nie rozumiała:

- A... dlaczego jest ciebie aż trzy?

- O, jest mnie znacznie więcej - zarżała tajemniczo Kujawka, a wiatr natychmiast rozniósł po polanie dźwięki szklanych dzwoneczków. -  Ale reszta służy w bezpośredniej bliskości Złotowłosej Słowiańskiej Wróżce. 

A widząc coraz większe oszołomienie dziewczynki, dodała cierpliwie:

- Gdybyś najbardziej na świecie lubiła kolor niebieski, przybyłabym do ciebie w Lazurowym Błękicie; gdybyś wolała złoty, przybyłabym w Złocistości...

- Ale ja najbardziej kocham różowy, więc przybyłaś w Różowości! - zrozumiała wreszcie Izusia.

- O tak - potwierdziła Kujawka i zarżała radośnie i pogodnie.

- A gdzie jest  Złotowłosa Słowiańska Wróżka? - rozejrzała się z zaciekawieniem laleczka, ale Kujawka natychmiast zasłoniła jej usta końcem swego świetlistego skrzydła.

- Ciii... Cierpliwości, moja mała Różowa Księżniczko. Ujawni się, jeśli uzna, że  z a s ł u g u j e s z    na wprowadzenie do wnętrza Tajemnej  Legendy.

- A... zasługuję??? - zapytała Izusia bez tchu.

Ale Kujawka, zobowiązana Klauzulą Milczenia (o czym dziewczynka nie miała pojęcia), uśmiechnęła się tylko kojąco i wstrząsnęła głową, aż piękna lśniąca grzywa rozsypała się jej wokół skrzydeł.

A Złotowłosa Słowiańska Wróżka była tam, oczywiście, ponieważ   z a w s z e   t a m    b y ł a .  Ale o tym, czy zdecyduje się ukazać oczom małej zafrapowanej laleczki - dowiecie się następnym razem. Obiecuję.